Werken bij Guus

Vorige week was ik vier dagen bij ‘Groots met een zachte G’ van Guus Meeuwis in het Philipsstation te Eindhoven. Niet omdat ik zo ontzettend fan ben van Guus of omdat ik teveel geld over had, maar omdat ik daar ging werken. Via mijn bijbaan bij een bedrijf dat horeca verzorgt bij voetbalwedstrijden (PSV) en festivals was ik ook aanwezig bij de concertenreeks.

Waar ik normaal dan in een frietkraam of achter de bar sta, deed ik nu iets wat ik verafschuwde en ook heerlijk vond. Vier dagen lang heb ik 18+-bandjes uitgedeeld. Sinds dit jaar is de leeftijd om alcohol te drinken van 16 naar 18 gegaan, dus wordt er weer strenger op gecontroleerd. Alle jongeren die boven die 18 jaar waren, maar waar de bar over zou kunnen twijfelen, konden bij ons een bandje halen. Ze lieten hun identiteitskaart zien aan ons, kregen een bandje en konden daarna net als de rest van het stadion naar hartenlust bier zuipen.

Ik weet het, dit gegeven op zichzelf klinkt nog niet zo vervelend. Maar ik heb het fijne nog niet verteld. Ten eerste was onze werkoutfit niet bepaald sexy. We liepen met twee of drie rond over het veld in witte regenjassen met daarop supergroot op de rug ‘NIX18. Niet roken, niet drinken onder de 18’. Op mijn hoofd een witte pet met daarop hetzelfde NIX18-logo en om het af te maken een buideltasje met daarin de bandjes.

Er zijn nog nooit letterlijk zoveel grappen over mij achter mijn rug om gemaakt.

‘Hee Henk, jij mag helemaal niet drinken.’

‘Huh wat?’

‘Ja, Niet roken, niet drinken onder de 18.’

‘Ooooh.’

Dan klonk er altijd een bulderend gelach van mensen die boven de veertig zijn.

De mensen die me dan wel aanspraken vroegen waar die bandjes dan voor waren.

Ik legde het ze uit en zij knikten dan begripvol. 10% was daadwerkelijk van de categorie waar ze voor waren en kreeg een bandje, 40% ging gewoon lekker weer verder met waar ze mee bezig waren en 50% besloot er een levensdoel van te maken om ondanks hun veel te oude leeftijd toch een bandje te bemachtigen. 5% daarvan heb ik uiteindelijk toch maar een bandje gegeven, ik wilde de feestvreugde niet al te hard neerslaan.

Giel Beelen was er ook. Die hoefde helaas geen bandje.

Naast dat ik dus behoorlijk opviel, was de slogan niet meer dan waar. Ik heb die vier dagen, vrijwel NIX gedaan. Ja, ik heb bandjes uitgedeeld waar dat kon en heb dat veld echt vaak afgestruind, maar als zo’n concert eenmaal begonnen is, hoeft bijna niemand zo’n bandje meer. En wat doe je dan? Juist, het concert kijken.

Het voorprogramma was Nielson en tijdens dat gedeelte liep ik altijd nog wel heel actief rond. Ik dacht dat ik Nielson niks vond, maar eerlijk toegegeven viel dat best mee. Zijn liedjes zijn wel erg pop, maar dat is nog best uit te houden. Live doet hij zeker niet onder aan wat hij op een plaat presteert. Al lijkt het wel of Nielson een constante autotune over zijn stem heeft, maar dat zal wel zijn manier van zingen zijn.

Hierna begon dan het echte concert.

De band is goed, het orkest is goed en de gastoptredens waren ook goed. Er wordt zeker kwaliteit geleverd en ik vind dat je als bezoeker waar krijgt voor je geld.

Ik had geen idee dat ik zoveel liedjes van Guus Meeuwis kende. (Ik kende er een stuk of zeven niet, maar ja, na vier concerten verandert dat ook wel.)

Guus zag er behoorlijk glamorous met zijn showoutfit en kekke bril. Hij weet het publiek echt mee te nemen en enthousiast te maken. Ik merkte ook wel dat Guus eigenlijk niet zo’n fantastische zanger is, maar dat heeft meer met zijn manier van zingen te maken. Het concert heeft een goed opbouw en kent enorm veel meezingmomenten. De liedjes hadden echter wel telkens een outro van 3 minuten. Elke refrein moest nog minstens drie keer worden ingezet, als het nummer eigenlijk was afgelopen. Beetje jammer, want in deze tijd hadden ze ook nog andere nummers kunnen spelen. Daarnaast wordt het op een gegeven moment gewoon irritant.

OMG, het was hem echt!! Fotoooooo!

Gastoptredens waren er in het begin met drummers Cesar Zuiderwijk (Golden Earring), Edwin Evers en Jamie Westland (DI-RECT). Een spectaculaire ritmische opening, die ook in de tweede helft weer terug kwam.

Daarna volgden Nick & Simon, die ‘spontaan’ vier avonden in het publiek zaten en toch een moppie gingen meezingen. ‘Pak maar m’n hand’ was toch wel het meest dramatische nummer van de avond, (qua dweilgehalte, niet qua zang).

Als laatste Kane. Dat kwam voor mij als een grote verassing. Ik dacht namelijk dat ze gestopt waren. DUS NIET. Ze waren steengoed.

Dat Guus dan bij het laatste nummer van Kane ‘Love over Healing’ mee wilde zingen, vond ik er eentje van in de categorie ‘Doe maar gewoon niet’. Guus is gewoon niet de beste zanger, vooral niet in het Engels en voegde het gewoon niet veel toe als er een Dinand Woesthoff naast je op het podium staat.

NICK & SIMON, WAAAH! Je begrijpt dat het kwijl op dit moment zo ongeveer op mijn kin hing. Not.

Ik ben geen Guus Meeuwis fan en ik ben ook niet het type om naar dat soort

concerten te gaan. Tenminste, dat dacht ik.

Ik moet eerlijk zijn. Ik vond het best wel tof. Okay, ik was in functie en kon dus niet echt los gaan als ik dat had gewild, maar ik heb wel stiekem gedanst. Het grote nadeel is wel dat ik nu nog steeds de liedjes in mijn hoofd hebt. Geloof mij, op een gegeven moment ben je dat wel een beetje beu.

Desondanks hoop ik dat ik volgend jaar weer kan werken, maakt mij niet uit in welke functie. Maar mocht iemand me vragen om gewoon me te gaan, dan ga ik daar toch wel serieus over nadenken…

Liefs,

Eefke.

Ik wil het beste voor Kees

Drie weken terug zag ik de documentaire ‘Het beste voor Kees’. Een documentaire gemaakt over Kees. Kees is een autistische man van destijds 44, die nog steeds bij zijn ouders woont. Zijn ouders zorgden altijd voor zorg op maat en weten precies hoe ze met Kees om moeten gaan. Maar nu ze rond de tachtig zijn, moet er iets gaan gebeuren. Kees’ ouders zullen een keer overlijden, maar wie zal er dan voor hem zorgen?

In de documentaire maak je kennis met Kees en zijn autisme. In zijn autisme zijn er een aantal dingen die hem ontzettend tegenstaan. Zo houdt hij van rust en stilte, het liefst de hele dag. Hij kan niet tegen harde geluiden. Zo eet Kees ook altijd apart van zijn ouders, omdat hij het ‘luidruchtige’ eten van zijn vader niet aan kan horen. Daarnaast houdt hij niet van een mediterraans klimaat, met felle zon en kleffe warmte voelt hij zich geblokkeerd in wat hij wil doen. Het liefst kijkt Kees niet naar zichzelf, in de spiegel of op een foto, om de schrik, verwarring en schaamte bij het zien van zichzelf zoveel mogelijk te voorkomen.

Maar daarnaast zijn er dingen die Kees ontzettend goed kan. Hij is een meester in het kalligraferen, maakt bijzonder gedetailleerde tekeningen en uitstekende maquettes. Daarnaast probeert hij zichzelf altijd bij te scholen in talen, waarbij hij zich nu op het Japans heeft gestort. Kees heeft een bijzonder talent en een heel sterk oog voor detail. Met de tekening hieronder is hij twee maanden bezig geweest.

Deel van ‘The Secret Garden’ – Kees Momma, 2014

Het plan is om voor Kees een woning te vinden waar hij zelfstandig kan wonen en om iemand te zoeken die later zijn moeder zou kunnen vervangen. Maar de zoektocht loopt telkens staak. Of het is te duur, of het past niet bij Kees’ eisen. En de juiste persoon die voor Kees zou kunnen zorgen is nog steeds niet gevonden.

Kees weet wel dat als zijn ouders er niet meer zullen zijn en er niets anders is voor hem, hij er misschien ook niet meer wil zijn.

Ik vond deze documentaire in verschillende opzichten ontzettend gaaf. Ten eerste vond ik Kees een intrigerende en innemende man. De manier waarop hij tegen het leven aankijkt en met bepaalde situaties omgaat, is bijzonder om te zien. De directheid en de eerlijkheid waarmee Kees spreekt, is soms wat hard, maar daar kunnen wij nog wat van leren. De liefde en zorg die Kees’ ouders leveren is buitengewoon. Kees is geen gemakkelijke man, omdat hij altijd open is over wat hij denkt en dat zegt. Daarmee zou een ander persoon waarschijnlijk snel gekwetst zijn, maar zijn ouders weten hoe ze met hem om moeten gaan en blijven dat met liefde doen. Bijzonder om te zien hoe zo’n band tussen ouders en kind nog in stand blijft na al die jaren.

De documentaire belicht een groep die wij vaak vergeten, de oudere gehandicapten en in dit geval de autisten. Zoals ook benoemd wordt is er vaak zorg voor de kinderen en autisten van 18 tot 30, maar voor oudere autisten is er bijna geen zorg. Door er eentje te belichten, Kees, bedenk je ook dat er meer zijn dan hem, die ook zorg, aandacht en een zelfstandig leven verdienen.

Als laatste hoop je na het zien van de documentaire ook echt het beste voor Kees. Ik heb enorm met hem meegeleefd en doe dat nog steeds. Via de facebookpagina kun je mailtjes lezen die Kees op dit moment nog naar de documentairemaakster stuurt.

De documentaire kun je hier bekijken.

Liefs,

Eefke.

Ik blog dus ik besta?

Wauw. Mijn eerste blogpost ooit. Ik ga het gewoon echt proberen en doen.

Want hoe moeilijk is het om een blog te beginnen? Juist. Niet zo heel moeilijk. Ik schrijf al mijn hele leven en nu wil ik er toch wel iets mee gaan doen.

Ik ga schrijven over alles wat ik interessant vind en wat ik meemaak en enigszins boeiend is om te delen.

Het zal hoogstwaarschijnlijk een dagboek worden, waar je stiekem in mee mag lezen.

Deze maand bepaald en bepaalde mijn komende jaar. Er was blijdschap en teleurstelling, maar ik ben eruit.

Het komende jaar ga ik het voorbereidende jaar van de Koningstheateracademie doen. Twee dagen in de week zal ik les krijgen in vakken als improvisatietechniek, schrijven, zang, compositie en theateratelier. Hierdoor wil ik onderzoeken of een toekomst als cabaretière er wel echt in zit, of dat ik toch iets anders wil gaan doen na dit jaar. Daarnaast ga ik me ook focussen op eventuele andere HBO-opleidingen die ik interessant vind.

Daarnaast zal ik hard aan de bak moeten om de centjes binnen te harken voor de nogal prijzige cursus. Maar daarover weet ik snel meer! (Het zal waarschijnlijk ook veel stof tot schrijven geven.)

Voor nu vind ik het wel goed. Er komt hopelijk snel meer. Hieronder nog een mooie foto.

Liefs,

Eefke.