Ik wil het beste voor Kees

Drie weken terug zag ik de documentaire ‘Het beste voor Kees’. Een documentaire gemaakt over Kees. Kees is een autistische man van destijds 44, die nog steeds bij zijn ouders woont. Zijn ouders zorgden altijd voor zorg op maat en weten precies hoe ze met Kees om moeten gaan. Maar nu ze rond de tachtig zijn, moet er iets gaan gebeuren. Kees’ ouders zullen een keer overlijden, maar wie zal er dan voor hem zorgen?

In de documentaire maak je kennis met Kees en zijn autisme. In zijn autisme zijn er een aantal dingen die hem ontzettend tegenstaan. Zo houdt hij van rust en stilte, het liefst de hele dag. Hij kan niet tegen harde geluiden. Zo eet Kees ook altijd apart van zijn ouders, omdat hij het ‘luidruchtige’ eten van zijn vader niet aan kan horen. Daarnaast houdt hij niet van een mediterraans klimaat, met felle zon en kleffe warmte voelt hij zich geblokkeerd in wat hij wil doen. Het liefst kijkt Kees niet naar zichzelf, in de spiegel of op een foto, om de schrik, verwarring en schaamte bij het zien van zichzelf zoveel mogelijk te voorkomen.

Maar daarnaast zijn er dingen die Kees ontzettend goed kan. Hij is een meester in het kalligraferen, maakt bijzonder gedetailleerde tekeningen en uitstekende maquettes. Daarnaast probeert hij zichzelf altijd bij te scholen in talen, waarbij hij zich nu op het Japans heeft gestort. Kees heeft een bijzonder talent en een heel sterk oog voor detail. Met de tekening hieronder is hij twee maanden bezig geweest.

Deel van ‘The Secret Garden’ – Kees Momma, 2014

Het plan is om voor Kees een woning te vinden waar hij zelfstandig kan wonen en om iemand te zoeken die later zijn moeder zou kunnen vervangen. Maar de zoektocht loopt telkens staak. Of het is te duur, of het past niet bij Kees’ eisen. En de juiste persoon die voor Kees zou kunnen zorgen is nog steeds niet gevonden.

Kees weet wel dat als zijn ouders er niet meer zullen zijn en er niets anders is voor hem, hij er misschien ook niet meer wil zijn.

Ik vond deze documentaire in verschillende opzichten ontzettend gaaf. Ten eerste vond ik Kees een intrigerende en innemende man. De manier waarop hij tegen het leven aankijkt en met bepaalde situaties omgaat, is bijzonder om te zien. De directheid en de eerlijkheid waarmee Kees spreekt, is soms wat hard, maar daar kunnen wij nog wat van leren. De liefde en zorg die Kees’ ouders leveren is buitengewoon. Kees is geen gemakkelijke man, omdat hij altijd open is over wat hij denkt en dat zegt. Daarmee zou een ander persoon waarschijnlijk snel gekwetst zijn, maar zijn ouders weten hoe ze met hem om moeten gaan en blijven dat met liefde doen. Bijzonder om te zien hoe zo’n band tussen ouders en kind nog in stand blijft na al die jaren.

De documentaire belicht een groep die wij vaak vergeten, de oudere gehandicapten en in dit geval de autisten. Zoals ook benoemd wordt is er vaak zorg voor de kinderen en autisten van 18 tot 30, maar voor oudere autisten is er bijna geen zorg. Door er eentje te belichten, Kees, bedenk je ook dat er meer zijn dan hem, die ook zorg, aandacht en een zelfstandig leven verdienen.

Als laatste hoop je na het zien van de documentaire ook echt het beste voor Kees. Ik heb enorm met hem meegeleefd en doe dat nog steeds. Via de facebookpagina kun je mailtjes lezen die Kees op dit moment nog naar de documentairemaakster stuurt.

De documentaire kun je hier bekijken.

Liefs,

Eefke.