Werken bij Guus

Vorige week was ik vier dagen bij ‘Groots met een zachte G’ van Guus Meeuwis in het Philipsstation te Eindhoven. Niet omdat ik zo ontzettend fan ben van Guus of omdat ik teveel geld over had, maar omdat ik daar ging werken. Via mijn bijbaan bij een bedrijf dat horeca verzorgt bij voetbalwedstrijden (PSV) en festivals was ik ook aanwezig bij de concertenreeks.

Waar ik normaal dan in een frietkraam of achter de bar sta, deed ik nu iets wat ik verafschuwde en ook heerlijk vond. Vier dagen lang heb ik 18+-bandjes uitgedeeld. Sinds dit jaar is de leeftijd om alcohol te drinken van 16 naar 18 gegaan, dus wordt er weer strenger op gecontroleerd. Alle jongeren die boven die 18 jaar waren, maar waar de bar over zou kunnen twijfelen, konden bij ons een bandje halen. Ze lieten hun identiteitskaart zien aan ons, kregen een bandje en konden daarna net als de rest van het stadion naar hartenlust bier zuipen.

Ik weet het, dit gegeven op zichzelf klinkt nog niet zo vervelend. Maar ik heb het fijne nog niet verteld. Ten eerste was onze werkoutfit niet bepaald sexy. We liepen met twee of drie rond over het veld in witte regenjassen met daarop supergroot op de rug ‘NIX18. Niet roken, niet drinken onder de 18’. Op mijn hoofd een witte pet met daarop hetzelfde NIX18-logo en om het af te maken een buideltasje met daarin de bandjes.

Er zijn nog nooit letterlijk zoveel grappen over mij achter mijn rug om gemaakt.

‘Hee Henk, jij mag helemaal niet drinken.’

‘Huh wat?’

‘Ja, Niet roken, niet drinken onder de 18.’

‘Ooooh.’

Dan klonk er altijd een bulderend gelach van mensen die boven de veertig zijn.

De mensen die me dan wel aanspraken vroegen waar die bandjes dan voor waren.

Ik legde het ze uit en zij knikten dan begripvol. 10% was daadwerkelijk van de categorie waar ze voor waren en kreeg een bandje, 40% ging gewoon lekker weer verder met waar ze mee bezig waren en 50% besloot er een levensdoel van te maken om ondanks hun veel te oude leeftijd toch een bandje te bemachtigen. 5% daarvan heb ik uiteindelijk toch maar een bandje gegeven, ik wilde de feestvreugde niet al te hard neerslaan.

Giel Beelen was er ook. Die hoefde helaas geen bandje.

Naast dat ik dus behoorlijk opviel, was de slogan niet meer dan waar. Ik heb die vier dagen, vrijwel NIX gedaan. Ja, ik heb bandjes uitgedeeld waar dat kon en heb dat veld echt vaak afgestruind, maar als zo’n concert eenmaal begonnen is, hoeft bijna niemand zo’n bandje meer. En wat doe je dan? Juist, het concert kijken.

Het voorprogramma was Nielson en tijdens dat gedeelte liep ik altijd nog wel heel actief rond. Ik dacht dat ik Nielson niks vond, maar eerlijk toegegeven viel dat best mee. Zijn liedjes zijn wel erg pop, maar dat is nog best uit te houden. Live doet hij zeker niet onder aan wat hij op een plaat presteert. Al lijkt het wel of Nielson een constante autotune over zijn stem heeft, maar dat zal wel zijn manier van zingen zijn.

Hierna begon dan het echte concert.

De band is goed, het orkest is goed en de gastoptredens waren ook goed. Er wordt zeker kwaliteit geleverd en ik vind dat je als bezoeker waar krijgt voor je geld.

Ik had geen idee dat ik zoveel liedjes van Guus Meeuwis kende. (Ik kende er een stuk of zeven niet, maar ja, na vier concerten verandert dat ook wel.)

Guus zag er behoorlijk glamorous met zijn showoutfit en kekke bril. Hij weet het publiek echt mee te nemen en enthousiast te maken. Ik merkte ook wel dat Guus eigenlijk niet zo’n fantastische zanger is, maar dat heeft meer met zijn manier van zingen te maken. Het concert heeft een goed opbouw en kent enorm veel meezingmomenten. De liedjes hadden echter wel telkens een outro van 3 minuten. Elke refrein moest nog minstens drie keer worden ingezet, als het nummer eigenlijk was afgelopen. Beetje jammer, want in deze tijd hadden ze ook nog andere nummers kunnen spelen. Daarnaast wordt het op een gegeven moment gewoon irritant.

OMG, het was hem echt!! Fotoooooo!

Gastoptredens waren er in het begin met drummers Cesar Zuiderwijk (Golden Earring), Edwin Evers en Jamie Westland (DI-RECT). Een spectaculaire ritmische opening, die ook in de tweede helft weer terug kwam.

Daarna volgden Nick & Simon, die ‘spontaan’ vier avonden in het publiek zaten en toch een moppie gingen meezingen. ‘Pak maar m’n hand’ was toch wel het meest dramatische nummer van de avond, (qua dweilgehalte, niet qua zang).

Als laatste Kane. Dat kwam voor mij als een grote verassing. Ik dacht namelijk dat ze gestopt waren. DUS NIET. Ze waren steengoed.

Dat Guus dan bij het laatste nummer van Kane ‘Love over Healing’ mee wilde zingen, vond ik er eentje van in de categorie ‘Doe maar gewoon niet’. Guus is gewoon niet de beste zanger, vooral niet in het Engels en voegde het gewoon niet veel toe als er een Dinand Woesthoff naast je op het podium staat.

NICK & SIMON, WAAAH! Je begrijpt dat het kwijl op dit moment zo ongeveer op mijn kin hing. Not.

Ik ben geen Guus Meeuwis fan en ik ben ook niet het type om naar dat soort

concerten te gaan. Tenminste, dat dacht ik.

Ik moet eerlijk zijn. Ik vond het best wel tof. Okay, ik was in functie en kon dus niet echt los gaan als ik dat had gewild, maar ik heb wel stiekem gedanst. Het grote nadeel is wel dat ik nu nog steeds de liedjes in mijn hoofd hebt. Geloof mij, op een gegeven moment ben je dat wel een beetje beu.

Desondanks hoop ik dat ik volgend jaar weer kan werken, maakt mij niet uit in welke functie. Maar mocht iemand me vragen om gewoon me te gaan, dan ga ik daar toch wel serieus over nadenken…

Liefs,

Eefke.